Bouwt een tehuis voor gehandicapte kinderen in Indonesie.
Stichting Viae Vitae gelooft in de kracht van mensen. Daarom steunen zij projecten die het welzijn van de meest zwakken en kansarmen zoals vrouwen, kinderen en gehandicapten, vooropstellen. Dat wordt kleinschalig gedaan. Op die manier wordt er ook gewerkt aan de bouw van kindertehuis Sayap Kasih 2 op Noord-Sulawesie Indonesie.
In 2003 wordt in Woloan een verpleeghuis voor ernstig en meervoudig gehandicapte kinderen geopend. Het tehuis richt zich in eerste instantie op het bieden van 24-uursverzorging aan de jonge bewoners, van wie de levensverwachting in Indonesie kort is. De veilige omgeving van het tehuis en de toewijding van de goed opgeleide Indonesische verplegers blijkt zo heilzaam, dat de oorspronkelijke doelstelling - kinderen in de weinige tijd die hen rest optimaal te verzorgen - na enkele jaren wordt bijgesteld naar een aanpak voor de lange termijn. De kansloos geachte baby's en peuters groeien dankzij goede voeding, persoonlijke hygiene en aandacht voor hun mentale en fysieke ontwikkeling uit tot kinderen. Kinderen, die ondanks hun zware handicap, een menswaardig bestaan leiden.
Ruim 10 jaar na de start verblijven in het kindertehuis zo'n 20 meervoudig gehandicapte bewoners, varierend van 3 tot 39 jaar. Ook de jongeren en jongvolwassenen zijn en blijven voor alle aspecten van hun bestaan afhankelijk van de zorg van anderen. Ze blijven dat de rest van hun leven. De behandeling in het tehuis is, naast het leveren van goede zorg, ook gericht op het stimuleren van de capaciteiten van de bewoners. Hoe gering ook, een vooruitgang op het motorische, cognitieve of zintuigelijke vlak is juist voor hen van grote waarde.
Een tweede opvangtehuis is nodig en logisch. De goede resultaten van het eerste tehuis voor meervoudig gehandicapte kinderen op Woloan, Sulawesi, hebben inmiddels tot gevolg dat kindertehuis Sayap Kasih nagenoeg de laatste plek bezet is. De kinderen van weleer zijn uitgegroeid tot jongvolwassenen, die hard toe zijn aan opvang onder leeftijdsgenoten. Het tehuis voldoet nog altijd uitstekend als zorgplek, maar de oudste bewoners voelen zich niet meer thuis tussen de kleintjes. Het belemmert hun ontwikkeling merken de begeleiders, temeer omdat het leven in het tehuis zich grotendeels afspeelt in gezamenlijke ruimte.
Het opzetten van een apart tehuis voor de jongvolwassenen biedt andere kinderen weer een kans. Tel hierbij op dat het capaciteitsplafond bijna is bereikt en de wachtlijst voor gehandicapte kinderen lang is, en de bouw van een tweede opvanghuis is even onontbeerlijk als logisch. De oudste bewoners schuiven door naar Sayap Kasih 2 en maken zo plaats voor ernstig gehandicapte baby's, peuters of jonge kinderen die door ouders en familie niet verzorgd kunnen worden. Omdat het nieuwe tehuis niet meteen vol is met de overplaatsing van de jongvolwassenen uit Sayap Kasih 1, biedt het bovendien de kans om andere ernstig gehandicapte jongeren uit de omgeving van Woloan de speciale verzorging en verpleging te bieden die ze node missen. Een tweede project kortom, dat schreeuwt om realisatie. De wil is er, de kennis zeker ook, zelfs de grond voor Sayap Kasih 2 ligt al te wachten. En de lokale aannemers en werklui staan in de startblokken. Nu alleen het geld nog!